Ik doe het niet meer! Ik stop met participeren. Geen trajecten meer. Ik gooi de participatieladder bij de vuilnis.
Het klinkt misschien wat raar voor iemand die van participatie zijn werk maakt, maar ik meen het!
Ben ik dan opeens tegen samenwerking? Wil ik de stem van de inwoner niet meer horen? Wil ik met de afdeling beleid zonder al te veel poespas lekker doorwerken?
Het antwoord: Allesbehalve!
Ik bepleit alleen een andere manier van denken en vooral van doen. Door participatie iedere keer apart te benoemen maken we het tot ‘een dingetje’. Alsof je het als een beeldje op het dressoir kunt zetten. We ontwikkelen een gebied en we starten een participatietraject. Het is alsof (en vaak is dat ook zo) die twee naast elkaar kunnen bestaan. Het lijken twee aparte dingen. Ze hebben wel invloed op elkaar, maar als we beiden goed doen, komt het goed.
Maar gebiedsontwikkeling is participatie en andersom. Het één en hetzelfde! Er is geen traject A en proces B. Participatie is geen verordening, ladder of methode, maar een gevoel. Het zijn principes. Het is een emotie. Het is cultuur, houding en gedrag.
Daarom stop ik met participatietrajecten en start ik met trajecten waarin ik binnen en met gemeenten werk aan een cultuur waarin ‘vertrouwen op de goede afloop’ en ‘veiligheid’ belangrijke waarden zijn. Waar een cultuur heerst waarbij het motto ‘alleen ga je snel, samen kom je verder’ dag in dag uit geldt. Een cultuur waarbinnen mensen diversiteit omarmen, maar staan voor gelijkwaardigheid. Eigenlijk werken volgens de missie van +anderen: “Om met alle partijen te komen tot zichtbaar resultaat, brengen wij krachtige samenwerkingen en zorgvuldige processen tot stand. “
Ontwikkelen we een gebied? Dat doen we in onze gemeente met elkaar! Schrijven we nieuw beleid voor het sociaal domein? Dat doen we in onze gemeente samen! De nieuwe omgevingswet? Die vullen we samen in. De publieke ruimte in onze gemeente? Die is van ons!
Dag ladder! Hallo 2025!
