Ik hou het niet exact bij, maar er is een vraag die ik vrijwel elke week krijg: “Onno, kun jij ons helpen om draagvlak te creëren voor een plan?” Deze vraag beantwoord ik standaard met een glimlach op mijn gezicht. Het woord ‘draagvlak’ is namelijk het signaal dat er ergens in het proces iets mis is gegaan. Na mijn glimlach reik ik uiteraard de helpende hand. Maar niet door draagvlak te creëren.
Van gedogen
Als je behoefte hebt aan draagvlak, heb je in feite te lang achter je bureau gezeten. Je hebt een plan geschreven en wilt daarvoor goedkeuring ophalen bij belanghebbenden. Die goedkeuring geven ze vaak wel. Maar hoe teleurstellend is het als tijdens de uitvoering blijkt dat het alsnog allemaal op jou aankomt? Dan blijkt draagvlak maar beperkte waarde te hebben. Er is wellicht geen weerstand, maar er werkt ook niemand met je mee. De situatie of ontwikkeling wordt gedoogd, maar niemand is er echt blij mee. Mensen voelen zich geen eigenaar van de oplossing, dragen er dus ook niet actief aan bij en er ontstaat geen blijvende verbetering.
Naar enthousiasme
Hoe mooi zou het zijn als mensen echt enthousiast zijn over een ontwikkeling? Als mensen zelf met ideeën komen en staan te popelen om die ideeën met elkaar uit te voeren? Dat gebeurt als je geen plannen meer vanachter je bureau bedenkt, maar als je direct ‘de straat’ op gaat. Als mensen zelf verbeterpunten mogen benoemen. En je ze de ruimte geeft om daarvoor zelf oplossingen te bedenken én uit te voeren. Dan komen de mooiste dingen tot stand die je vooraf niet voor mogelijk had gehouden. Als je vanaf het allereerste moment met mensen in gesprek gaat, hoef je nooit meer op zoek naar draagvlak. Je krijgt dan veel meer dan dat!
Waarmee hebben collega’s, bewoners, ondernemers, etc. jou verrast toen je ze de ruimte gaf om zelf met oplossingen te komen?
